گروه ۸۶

آن گوهر اصل را، عرض خود دل ماست

آن دل که برون ز کون و کان منزل ماست

این طرفه تراست کین سخن مشکل ماست

پیش از کن و کان چه بود آن حاصل ماست

دل مرکب حق است که درین زندانست

در عالم خاک مدتی مهمانست

دل مرغ حقیقت است در عالم حق

نی خود بازست که زینت سلطانست

دل زنده بجان و جان بود زنده بحق

گه جان در دل و گاه دل درجانست

از نور خدا روح فرا دید آمد

پس نور علی نور نه در قرآنست؟

آن نور سیه ز کان قهر و خشمست

سرچشمه کفر و مسکن شیطانست

این سر حقیقتست که شرحش دادم

در عالم شرع این سخن پنهانست

مقصودش از ایجاد وجود کونین

یک چیز بود که آن همی برهانست

در آینه روح به بیند خود را

پس عاشق خود شود که بی نقصانست

ما نیز درو همی ببینیم خود را

پس شاهد و مشهود همی یکسانست

پس عاشق و معشوق بهم بنشینند

زیرا که همو جان و همین جانانست

پس عشق عبارت از لقاهست و کلام

پس اکل و شراب او ز ما خود آنست

پس روح بود باقی در عالم حی

چه جای سخن که صد چندانست

صوفیان در دمی دو عید کنند

عنکبوتان مگس قدید کنند

ما که از دست روح قوت خوریم

کی نمک سوده عنکبوت خوریم؟

در انجمنی نشسته دیدم دوشش

نتوانستم گرفت در آغوشش

صد بوسه زدم بزلف عنبر پوشش

یعنی که حدیث می کنم در گوشش

ای خدا آیینه روی جمالت این دل است

جان ما برگ گل ست و عشق تو چون بلبل است

در جمال نور تو خود را ببینم بی وجود

بس درین عالم مراد هر یکی خود حاصل است

در ازل موجود بودم سایه مر نور ترا

در ابد هم شرب یکتایی که ما را منزل است

عاشقان در عالم ق و حروف نون و ط

هم نشینان خدا پس این مقام اول است

گر همی خواهی که دانی کاین چه جای ست و کجا

در درون دو جهان آنجا که شهر بابل است

از مراد خود برون آی و مراد دوست گیر

کاین چنین کس پیش محبوبان نجیب و عاقل است

ور نهاد تو همی محجوب ماند زین همه

خاک بادا بر سرت کاین کار تو بس مشکل ست

گر زاهد را جمال آن روی رسد

ما را بسر کوی یکی هوی رسد

روشن تر از آفتاب باید رایی

تا بشناسد مزاج هر سودایی

از وصف تو ای دوست خرد گم ره شد

ماننده تو تویی سخن کوته شد

عشق پوشیده است و هرگز کس ندیدستش عیان

لاف های بیهده تا کی زنند این عاشقان

هر کسی در قدر خود لافی و وصفی می زنند

عشق او پاک ست و صافی از چنین و از چنان

آنکس که نه عشق را شریعت دارد

کافر باشد که دین طبیعت دارد

هر کس که شریعت و حقیقت دارد

شاهد بازی دین و طریقت دارد

نه من منم نه تو توی نه تو منی

هم من منم هم تو توی هم تو منی

من با تو چنانم ای نگار ختنی

کاندر غلطم که من توم یا تو منی

از دست بت شاهد، جان بیجان شد

دل در طلب وصلش بی درمان شد

او خود بخودی ز ما همی پنهان شد

کفر و اسلام نزد ما یکسان شد

نادیده رخان تیره ایامان را

نادیده ز دور دوزخ آشامان را

دعوی چه کنی عشق دل آرامان را

با عشق چه کارست نکونامان را

صابر الصبر فاستغاث به الصبر

فصاح المحب یا صبر صبرا

ای دریغا کین شریعت ملت رعنایی است

ملت ما کافری و ملت ترسایی است

کفر و ایمان زلف و روی آن بت یغمایی است

کفر و ایمان هر دو اندر راه ما یکتایی است

آن بت شاهد که عشقش در میان جان ماست

هجراو در دست و وصلش مرهم و درمان ماست

روی او دینست و قبله، زلف او کفرست و شرک

پس خوداوبی هیچ شک هم کفر وهم ایمان ماست

آنها که بر آسمان صحبت ماهند

بر تخته شطرنج ملامت شاهند

و آنها که ز سر این سخن آگاهند

گمراه خلایق اند و خود بر راهند

رو تا بخرابات خروشی بزنیم

در میکده در شویم و نوشی بزنیم

دستارو کتاب را فرستیم گرو

بر مدرسه بگذریم و دوشی بزنیم

فقدت وجودی فی الخرابات مره

فروحی خرابات لذا وکلیسا

اندر ره عشق سرسری نتوان رفت

بی درد و بلا و بی سری نتوان رفت

خواهی که پس از کفر بیابی ایمان

تا جان ندهی بکافری نتوان رفت

ترسم که من از عشق تو شیدا گردم

وز زلف چلیپای تو ترسا گردم

و آنگه بخرابات ز ناگه روزی

در دامنت آویزم و رسوا گردم

ای شمع بهر جمع، منت پروانه

وز عشق توم بخود همه پروا، نه

لعل تو مرا بوسگکی پذرفتست

با زلف بگو تا بدهد پروانه

دل من بسته آن دو زلف چون شست شدست

جان در سرچشم کافرش مست شدست

ای جان جهان نه کفر ودینست مرا

دریاب مرا که کارم از دست شدست

جانا دلم از زلف خود آویخته ای

وین جان بغم عشق برآمیخته ای

تا در تنم این شور برانگیخته ای

خون جگرم ز دیدگان ریخته ای

درعشق ملامتی و رسوایی به

کافر شدن و گبری و ترسایی به

پیش همه کس عاقل ورعنایی به

واندر ره ما سواد و رسوایی به

اندر ره عشق کفر و ترسایی به

درکوی خرابات تو رسوایی به

زنار بجای دلق یکتایی به

سودایی و سودایی و سودایی به

نه دست رسد بزلف یاری که مراست

نه کم شود از سرم خماری که مراست

هر چند که بدین واقعه درمی نگرم

درد دلعالمیست کاری که مراست

ناگه ز درم درآمد آن دلبر مست

جام می لعل، نوش کرد و بنشست

از دیدن و از گرفتن زلف چو شست

رویم همه چشم گشت و چشمم همه دست

نی من منم و نی تو توی نی تو منی

هم من منم و هم تو توی هم تو منی

من با تو چنانم ای نگار ختنی

کاندر غلطم که من توام یا تو منی