گروه ۷۷

تا زلف مشکبار به رخ برفکنده ای

سوزی ز رشک در دل مجمر فکنده ای

در گردنم فکن، که کمندیست عنبرین

آن گیسوی دراز که در برفکنده ای

چون غنچه تا قبای نکویی ببسته ای

صد باره لاله را کله از سر فکنده ای

چندین هزار دل که ز عشاق برده ای

در زلف بسته ای و گره برفکنده ای

گر دل دهد ترا دل من باز ده یکی

وانگار کز هزار یکی درفکنده ای

در آرزوی آنکه لبی بر لبت نهند

خون در دل پیاله و ساغر فکنده ای

ما همچو غنچه ایم که دل در تو بسته ایم

تو نرگسی نظر همه بر زر فکنده ای

کارم چو زلف یار پریشان و در همست

پشتم به سان ابروی دلدارم بر خمست

غم شربتی ز خون دلم نوش کرد و گفت

این شادی کسی که در این دور خرمست

تنها دل منست گرفتار غم چنین

یا خود درین زمانه دل شادمان کمست؟

زینسان که می دهد دل من داد هر غمی

انصاف، ملک دعالم عشقش مسلم است

دانی خیال روی تو در چشم من چه گفت؟

یا رب کجاست این که شب و روز شبنمست

خواهی چو روز روشن احوال در دمن؟

از تیره شب بپرس، که او نیز محرمست

ای کاشکی میان منستی و دلبرم

پیوندی چنین که میان من و غمست

طفلی و مرد عشق تو گردون پیر نیست

جانی و هیچکس را از جان گزیر نیست

خونم به یک کرشمه ابرو بریختی

آنی که با کمان تو حاجت به تیر نیست

حسنت خطی نوشت علی الوجه کز خوشی

اقرار می دهند که به زو دبیر نیست

این باد فتنه جوی چه خواهد ز زلف تو؟

اندر جهان نه توده مشک و عبیر نیست

تا می رود سخن ز قد تو حدیث سرو

هرچند راستست ولی دل پذیر نیست

در خشکسالی عشق تو از فتح باب اشک

چون آستین و دامن من آبگیر نیست

مژگانت جای در دل هرکس چگونه یافت

گر عکس نوک خامه صدر کبیر نیست؟

لفظ تو رشک نظم ثریا همی شود

قدر تو تاج گنبد خضرا همی شود

با رای تو چه سود کند صبح را جز آنک

جان می کند به هرزه و رسوا همی شود

شوری آب دریا دانی که از چه خاست؟

از اشک دشمنت که به دریا همی شود

کلک سخن سرای تو بس طرفه صورتیست

مرغی که جان ندارد و گویا همی شود

تا دست درفشان تو دیدش خرد، چه گفت؟

همتا نگر که چون بر همتا همی شود

سودای دختران ضمیر تو می پزد

راز دلش ز اشک هویدا همی شود

هنگام سرزنش به زبان صریر گفت

بس سر که خیره در سر سودا همی شود

قهرت به کار خصم چو دندان فرو برد

تا پشت گاو و ماهیش آسان فرو برد

باد فنا برآر چو آتش ز جانشان

حلمت چو خاک تا کی از ایشان فرو برد؟

فصاد دهر دست حسود تو زان ببست

کش نشتر اجل به رگ جان فرو برد

زور آزمای عزم تو از قوت گشاد

پیکان غنچه در دل سندان فرو برد

با نور رای تو ید بیضای موسوی

حالی ز شرم سر به گریبان فرو برد

گر معجزست آنکه عصای پیمبری

یک دشت چوب و رشته چو ثعبان فرو برد

از نیزه و کمند که چون مارو اژدهاست

کلک تو هر زمان دو سه چندان فرو برد

ای اهل فضل را به قدوم تو انتعاش

بر آستان تو من و اقبال خواجه تاش

تیغ بلارک ار چه ز گوهر توانگرست

همواره هم ز پهلوی کلکت کند تراش

از دست بندگان تو هر لحظه می چکد

در حلق دشمنان تو آبی جگرخراش

تا در قفای حکم تو چون سایه نیستاد

در دست آفتاب ندادند دور باش

گر کلک را زبان ببری جان آنش هست

زیرا که می کند همه اسرار غیب فاش

هر ناتوانیی که ترا بود در سفر

اکنون همه سلامت و خیرست در قفاش

شد دور از آفتاب هلال ضعیف گشت

زیبا و تندرست و قوی حال و نورپاش

خورشید را ز هیبت تو دل ز جا برفت

وانک دلیل، زردی رخسار و ارتعاش

مقهور گشت دشمن و منصور گشت دوست

وین مطلعست کار ترا خود هنوز باش

ای دیده گوشمال ز جود تو مال ها

پاینده باد دولت تو دیر سال ها

ننگاشته به خامه اندیشه تا ابد

نقاش ذهن مثل تو اندر خیال ها

بر چرخ مشتری که سعادت ازو برند

گیرد همی ز طالع مسعود فال ها

آنی که عاجزست ز نقض عزایمت

گردون که مولعست به تبدیل حال ها

تا ز آسمان شرع بتابد چو تو هلال

خم ها در آورند به پشت هلال ها

تا اقتضای مثل تو صاحب قرآن کند

اجرام را بسی که بود اتصال ها

تا سایه دار گردد ازین گونه دوحه ای

از بیخ برکشتد فراوان نهال ها

کارم چو زلف یار پریشان و درهم است

پشتم به سان ابروی دل دار پرخم است

غم شربتی ز خون دلم نوش کرد و گفت

این شادی کسی که در این دور خرم است

تنها دل من ست گرفتار در غمان

یا خود در این زمانه دل شادمان کم است

زین سان که می دهد دل من داد هر غمی

انصاف ملک عالم عشقش مسلم است

دانی خیال روی تو در چشم من چه گفت؟

آیا چه جاست این که همه روزه با نم است

خواهی چو روز روشن دانی تو حال من

از تیره شب بپرس که او نیز محرم است

ای کاشکی میان من استی و دل برم

پیوندی این چنین که میان من و غم است